De laatste weken van het schooljaar
Ik merk het elk jaar weer: die laatste weken van het schooljaar vliegen voorbij. Het werktempo verandert. De routines worden losser. Regels worden wat soepeler gehanteerd. En eerlijk gezegd: ik voel het ook bij mezelf. Niet elke les krijgt nog dezelfde energie als in januari.
De rekenles? Die geef ik net iets makkelijker. EDI? Niet meer tot op de letter gevolgd. Ik ga wat sneller naar buiten met de klas. De kast met spelletjes wordt weer populair. Er is meer ruimte om te tekenen.
De projecten op onze school zijn afgerond en we zitten nu in de bronzen weken.
En dan komt de overgang…
Hoe neem je eigenlijk afscheid van een klas?
Hoe ga je om met het feit dat je in je hoofd al bezig bent met die nieuwe groep?
Ik betrap mezelf erop dat ik al vaker even binnenloop bij de klas die ik volgend jaar krijg. Op het plein observeer ik ze. Maak hier en daar al een praatje. Ondertussen ben ik met mijn huidige klas aan het afronden. Ik laat ze langzaam los. Neem wat afstand.
De grote strijdjes? Die ga ik niet meer aan.
De veiligheid is er. En of ze nu nog alles opschrijven of elk taakje afronden… ik laat het wat meer vieren.
Ik las laatst deze zin:
“Afscheid maakt ruimte voor iets nieuws.”
Een cliché? Misschien. Maar wel eentje die vaak waar is. Door los te laten, ontstaat er ruimte. Soms niet meteen, maar uiteindelijk wel. In die ruimte kan iets nieuws groeien: een ander perspectief, een onverwachte verbinding.
Ik merk dat ook bij sommige leerlingen. Leerlingen met wie het gedrag soms schuurde. Die me energie kostten, ook al mocht ik ze als persoon graag. Nu voelt het alsof er ruimte komt. Alsof ik ruimte maak om hen volledig te accepteren. Omdat ik weet dat het bijna voorbij is. Of misschien omdat mijn houding ongemerkt wat milder is geworden.
Ross Greene zei het zo mooi:
“Kids do well if they can.”
(Bron: The Explosive Child)
Wat betekent dat concreet?
Gedrag dat lastig is, komt meestal niet voort uit onwil, maar uit onvermogen. Een kind voldoet niet aan verwachtingen, niet omdat het niet wil, maar omdat het niet kan.
Juist door in deze weken wat losser met routines om te gaan, ontstaat er ruimte voor verbinding. Je laat zien: ik zie jou, ook als je het moeilijk hebt. Je biedt eigenaarschap. Minder strijd. Meer samen.
Voor mij is dat een mooi startpunt voor volgend jaar. Maar ook een moment van reflectie:
Wat kan ík doen?
Bruce Perry verwoordt het krachtig:
“Structure without predictability leads to chaos.
But predictability without flexibility leads to rigidity.”
(Bron: The Boy Who Was Raised as a Dog)
Ik neem deze gedachte mee, de laatste weken in.
Niet strak of rigide. Maar met genoeg structuur én ruimte om los te laten.
De bronzen weken vragen iets anders van ons als leerkracht.
Hoe zorg jij voor verbinding én loslaten in deze fase?
Laat je reactie achter – jouw tips kunnen anderen helpen.
