Bij zoveel momenten heb je het goed of fout. Het woord “fout” heeft echter een negatieve klank gekregen. Het zet je niet aan tot blijdschap. Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar bij mij gaat dan mijn alarmbel af. Natuurlijk maakt het uit wat voor fout je maakt.
Onlangs schreef ik een blog en ontving ik een persoonlijk bericht van iemand dat er een spellingsfout in mijn tekst zat. “Als leerkracht mag dat eigenlijk niet,” was de opmerking. Ik voelde het meteen: schaamte en teleurstelling. Als je me nu zou vragen waar die blog over ging, zou ik het niet meer weten, maar ik herinner me nog wel dat persoonlijke berichtje over die spellingsfout. Het bijzondere is dat veel mensen niet reageren op een artikel, maar wel op een fout. “Alsof ze mij willen helpen en ervoor willen zorgen dat het erin staat. (Zo positief ben ik ook wel weer opgevoed!)” 😃
Fouten komen binnen als een veroordeling. Ze voelen als iets wat je “FOUT” hebt gedaan, met hoofdletters. Wat anderen ervan vinden en vooral de negatieve woorden die ze hebben over wat jij doet of denkt, komen hard binnen.
We beginnen al vroeg met het leren van onze kinderen dat ze niet fout mogen zijn. Je bent stout. Je mag daar niet aanzitten. Dit is niet goed wat je doet. En op school gaat dit door. Fouten maken en dat ter verbetering teruggeven. Een tekst die een kind heeft geschreven, bekijken we vaak op spellingsfouten in plaats van op de inhoud.
Ik weet dat we ook proberen om positief te zijn en niet meer met rood te corrigeren. Rood wordt immers geassocieerd met “fout.” Maar wat gebeurt er als we onszelf en onze leerlingen blijven richten op wat niet goed is? We creëren een sfeer waarin fouten worden gevreesd.
Ben ik ervoor om niet meer te corrigeren? Natuurlijk niet. Mogen we leerlingen niet meer aanmoedigen om zich te verbeteren? Helemaal geweldig als we daarvoor open staan. Maar het oordeel van “fout” en het gevoel dat erbij komt kijken, is niet fijn. Het gevoel dat je faalt, is niet wat we nodig hebben.
Ook om mij heen zie ik op social media het perfecte plaatje. Het perfecte leven, alles moet perfect zijn. Ook hier is “anders” zijn of niet mee kunnen doen minder of ‘fout’.
Hoe dan wel? Ik ben hierover aan het nadenken. Ik weet het niet zo goed, ook omdat ik hiermee ben opgegroeid. Wel weet ik dat ik me heel bewust ben van het belang van positieve feedback.
En toch schiet ik ook weer snel in het ‘oude’ patronen en roep ik ook dat iemand iets fout doet!
Positieve woorden kunnen ons helpen om een omgeving te creëren waarin fouten worden gezien als leermomenten, in plaats van als mislukkingen.
Laten we fouten blijven zien, maar laten we de lading ervan verlichten.
Fouten maken doen we allemaal, het is tijd om een cultuur van leren en groeien te omarmen.
Heb jij een idee?
