Een gesprek met een vriend ging over het terugvallen in oude patronen. Stel je voor dat je werk veel spanningen geeft. De stress is hoog en je voelt het in heel je lichaam. Je slaapt er slecht van en het zit in je hoofd. En op het laatst zegt je lichaam; ’stop’ en je komt in een burn-out terecht. Na een hele tijd krabbel je weer op en je gaat ermee aan de slag want je wilt het niet zo langer.
Gelukkig gaat het goed en je pakt je leven weer op. Na een tijd wordt je gevraagd om in je oude werkveld aan de slag te gaan. Wel een heel andere functie en heel andere verantwoordelijkheden. Maar dan merk je toch dat je lichaam reageert. Je bent soms chagarijnig. Thuis kun je niet zoveel hebben als er iets gevraagd wordt. Je stress neemt toe en je voelt geen energie meer om ’s avonds ook nog te gaan sporten.
Hoe kan dat? Ik heb er toch zolang mee gedeeld en ik heb het overwonnen! Waarom reageert mijn lichaam zo op deze situatie?
Wanneer het alarmsysteem afgaat in je brein doet hij dat om je te waarschuwen en te beschermen. Je lichaam reageerde op je alarmbel en nam je lichaam signalen serieus.
En hij zij; ’stop.’
Maar wat heeft het intern alarmsysteem met je gedaan. Wat is er gebeurd met je signalen!
De stress zit diep in je lichaam. En als je bedenkt dat alles eerst bij je alarmbel langsgaat voordat het bij je denkend brein terecht komt dan kan het zo maar zijn dat het alarmsysteem nog steeds sporen van je stress bij zich draagt. En dan reageert je lichaam direct.
In het boek van Bruce Perry en Oprah Winfrey zegt Bruce Perry het als volgt.
Soms blijft er in de laagste delen van je brein nog iets van het oude zitten waardoor je onder stress of in sommige situaties die actie vragen je weer in het oude gedrag terug valt. Of dat je je gezichsuitdrukking ziet veranderen terwijl je in je hoofd het tegenover gestelde weet.
Maar de overtuigingen van vroeger zijn zo sterk geweest dat het je nog steeds triggert.
Kom je er dan nooit van af?
Praat erover. Het begint ermee dat je weet dat je brein zo werkt. Neem soms een beetje afstand van jezelf. Bekijk het gevoel en vraag je af of het eerlijk is om je zo te voelen. Misschien moet je wel zeggen;’ ik voel me rot maar het is niet nodig ik weet waardoor het komt’. Ik hoef me erniet aan toe te geven.
Durf tegen jezelf te zeggen dat het veilig is en weet dat je door ervaringen weer nieuwe verbindingen in je brein aan kunt leggen.
En soms kom je erachter dat je alarmbel wel aan moet gaan omdat je oude paden bewandelt die niet goed zijn.
Bessel van der Kolk zegt het als volgt als je het over herstel gaat van trauma.
“Het lichaam moet op diepe niveaus ervaringen meemaken die het tegendeel zijn van de hulpeloosheid, woede en radeloosheid die ons overspoelt bij trauma.”