Er zijn zoveel momenten in een ‘gezins’ huis waar we als opvoeder iets van moeten vinden. Ruzies waar we tussen moeten komen. Kinderen die iets pakken wat niet van hun is. Het taalgebruik wat niet helemaal ons taalgebruik is. De afspraken waar ze toch een andere draai aangeven. De omgang met alles waar jij waarde aan geeft. Wat ga je dan als ouder doen? Hoe reageer je? En kun je altijd goed reageren? Zijn daar de kinderen wel bij gebaat?
Reactie naar kinderen.
Als gezinshuisouders hebben wij regels in huis. Die zijn er om met elkaar samen te kunnen leven. De keuzes die wij als gezinshuisouders maken om onze eigen draai aan het gezinsleven te geven. Het zijn regels die het gezin leefbaar en ook een stuk aangenamer maakt voor iedereen.
Maar hoe doe je dan als ze niet willen luisteren?
Wij proberen in ons huis direct met het kind in gesprek te gaan over hun gedrag. Positief gedrag willen we graag benoemen. Negatief gedrag bespreken we direct. Soms plak je er direct een consequentie aan. B.v. computertijd. De kinderen mogen een bepaalde tijd achter de computer. Je zet de wekker als de computer is opgestart, en natuurlijk het spel! Als de wekker afgaat stop je ermee. Soms komen we erachter dat een kind de tijd net iets langer zet, of helemaal niet. Dan is de consequentie meteen eraf.
Leeftijdsgebonden.
We hebben in ons gezinshuis verschillende leeftijden onder één dak wonen. Ook zijn sommige kinderen nog heel erg jong in hun sociaal/emotionele ontwikkeling ten opzichte van hun kalender jaren. Dat maakt het soms lastig hoe je moet reageren op bepaald gedrag van een kind. Sommige kleine positieve reacties zijn dan heel groot en worden vergroot door ons. Terwijl je dit gedrag bij een kind met een normale ontwikkeling gewoon vindt! Het is dus opletten wat en waarom je iets doet. Dit heeft ook zijn invloed op negatief gedrag.
Een voorbeeld; Een peuter/kleuter wil best luisteren als jij aanwezig bent in de kamer. De koektrommel is veilig zolang de opvoeder in de buurt is. Soms proberen ze een koekje te pakken maar alleen een blik is dan al genoeg om het kind te laten stoppen. Ze voelen zich betrapt en gaan snel weg. Maar loop je de kamer uit dan pakken ze gerust een koekje want jij bent er niet meer! Als je dan terug komt zeg je er wat van. Pak je het koekje af en zet je de koektrommel weg. Meer niet.
Van een jongen van 11 jaar verwacht je ander gedrag. Die weet dat ook al ben je niet in de kamer je van de koektrommel af moet blijven. En als hij betrapt wordt vertel je heel duidelijk dat je dit niet wilt hebben en je zet er eventueel een consequentie op.
Dan heb je ook nog een jongen van 11 als pleegkind. Hij loopt achter in sociaal/emotioneel gebied. Hij doet hetzelfde en pakt een koekje. Als je naar zijn leeftijd kijkt hoort hij te weten dat dit niet mag. Maar als je naar zijn ontwikkeling kijkt weet je dat hij op hetzelfde nivo als een kleuter functioneert. Dus je behandeld hem ook hetzelfde op dit punt! Je pakt het koekje af. Zegt dat dit niet hoort ook al ben jij er niet als opvoeder en zet de koektrommel weg!
Dit maakt het lastig opvoeden in ons gezinshuis. Helemaal als het pubers zijn en het gedrag is echt lastig. We zijn dan ook heel vaak in gesprek wat wijsheid is. Moeten wij nu een consequentie geven wat het kind goed voelt? Of past dit niet bij wat hij nodig heeft. Hoe krijg je het duidelijk wat een kind nodig heeft om te groeien en dat hij weet dat bepaald gedrag niet kan!
Genade
En dan heb je nog een mooi wapen. Genade. Dat is: onverdiende gunst. Je krijgt het als geschenk. Als een gunst,gratis en onverdiend. Heerlijk, kinderen raak je soms met genade meer dan met consequenties. Uit het niets hen genade schenken terwijl ze dat niet verdiend hebben maar ook niet verwachten. Dat komt aan. Sommige kinderen vinden dit lastiger om mee om te gaan dan met een scheldpartij op hun slechte gedrag!
 |
 |