 |
 |
 |
Hoe gaat het nu ons gezinshuis en met ons. Het is al weer een tijdje geleden dat we afscheid hebben genomen van één van onze gezinshuiskinderen. Na een periode van stress komt er ineens een bepaalde rust. Je lichaam reageert met een stevige vermoeidheid. Een loomheid maakt zich van je meester. Gelukkig is er de mogelijkheid om wat meer rust te nemen. Lekker in bad te zitten en die films kijken wat je al langer wilt kijken. Samen er tussenuit gaan om even te gaan winkelen. Meer afstand te nemen van het gezinshuis. Want hoe meer crisis hoe meer mensen met je willen overleggen. Van ondersteuners tot therapeuten. Iedereen heeft wel ideeën hoe je het in het gezinshuis vol kan houden. Ook vraagt het kind je volle aandacht en zorg. Je zorgt dat je er bent ook voor de rest van de kinderen. Elk moment van de dag is er een volwassene thuis omdat je ze niet alleen durft te laten.
Terugkijken
In het terugkijken en overdenken van je handelen kijk je terug op een roerige periode. Hoe is het zover gekomen? Wat hadden we anders kunnen doen om toch nog iemand te kunnen helpen? Is er iets in ons systeem of opvoedingsaanpak geweest wat voor het kind lastig was? Kwamen we te dichtbij als opvoeders. En durfde of kon het kind de verbinding met ons niet aan.
Hechting
Eén van de dingen die we de laatste jaren intensief hadden ingezet was video-interactie-begeleiding gericht op hechting. De begeleiding is gericht op de hechtingsrelatie tussen gezinshuisouders en kind. Aan de hand van videobeelden worden situaties uitgelicht en besproken. Er wordt gekeken wat het kind nodig heeft om verder te komen in de hechtingsrelatie en wat er al is bereikt in de relatie. Ook hier moet je dus weer voorzichtig in zijn en weten wat een kind aan kan en niet! Kan een kind helemaal mee doen in een gezinssituatie of blijft er altijd een bepaalde afstand en is daar het kind mee gebaat?
Zes fasen van wonen in een gezinshuis
Ik geloof dat er verschillende fasen zijn van het mee doen in een gezinshuis. Het ene kind kan heel snel invoegen en alle stadiums volgen. Ik geloof dat niet ieder kind helemaal onderdeel van een gezin kan of hoeft uit te maken. Voor mijzelf herken ik op dit moment zes fases in het leven in het gezinshuis.
1. Kennismaken 2. Wennen 3. Eigen plekje waarborgen en Pré fase ik mag er zijn 4. Er zijn 5. Onderdeel van het gezin 6. Uitvliegen.
Kinderen gaan door verschillende fasen heen. De ene korter dan de ander. Sommige slaan zelfs fasen over of bewandelen een ander pad. Dit is afhankelijk van het kind, ouders maar ook de plaatsing en de gezinshuisouders. Heel vaak zie je bij gebeurtenissen die te maken hebben met het eigen biologische systeem dat de kinderen terugvallen in de fasen die ze al hebben doorlopen. Of je ziet in momenten dat de kinderen steun nodig hebben van de gezinshuisouders dat de fasen worden versneld. Maar na een tijdje zakken ze weer weg in de vorige fase.
Toekomst
Als gezinshuisouders zijn we weer aan het kijken naar de toekomst. Wat willen wij? Houden wij het nu nog even bij 3 kinderen of gaan we kijken naar de ingroei van een 4de kind. We merken dat de periode die geweest is ons weer meer bij onszelf heeft gebracht. Welke kant willen we eigenlijk op en er zijn nog genoeg dromen.
 |
 |