De therapeut kijkt me aan een zegt: ‘ik kan je niks meedelen over hoe het gaat en wat we doen, ik zal dit eerst met Pim 13 bespreken en dan kunnen we kijken wat we met u delen’’. Daar zit ik dan gezinshuisouder van Pim 13. Verzorgen 24/7 per dag, breng en wacht elke week een uur in de wachtkamer als Pim therapie heeft. Dan vraag ik mij vertwijfeld af hoe we tot een goede samenwerking kunnen komen. Hoe kunnen wij opvoeding/school/therapie tot een eenheid maken waardoor we in een samenwerking terecht komen waar we allemaal Pim kunnen helpen in zijn leefwereld.
Ik vraag me regelmatig af of we niet met zijn allen gek zijn geworden door zoveel regels te maken dat we als gezinshuisouder niet de beste omgeving voor het kind kunnen creëren. Dat wij op gebieden als therapie en medicatie niet meer mogen beslissen als het gaat om kinderen tussen de 12 en 18 jaar. Als het kind niet wil kan het weigeren om medicatie te nemen die belangrijk zijn om in deze fase van je leven het leefbaar te maken en tot ontplooiing te komen. Dat je als gezinshuisouder niet weet wat er in de therapie wordt besproken en je zo niet kan aansluiten bij wat er geleerd is in de therapie.
Privacy app jeugdhulp en jeugdbescherming.(https://www.jeugdconnect.nl/privacy/)
Ik las het volgende op de privacy app jeugdhulp en jeugdbescherming.
Samenwerken.
Als gezinshuisouder lopen wij aan tegen het feit dat we geen gezag hebben. Dat kinderen van 12 jaar zelf worden aangesproken en mogen beslissen wat ze willen vertellen of niet. Dat iedere hulpverleners hier anders mee om gaat. Dat de ene de samenwerking zo belangrijk vindt dat ze er altijd voor zorgen dat de connecties met het gezinshuis wordt gemaakt. Maar in het ergste geval hoor je als gezinshuisouder niks over de behandeling van je 13 jarig kind van de therapeut.
Het kan ook anders.
Het kan ook goed gaan als je met elkaar de zelfde lijn en verwachtingen hebt. Samen op wilt trekken om het kind verder te helpen en dit ziet als een samenspel van alle betrokkenen. In ons geval is dat met één kind zo dat je met iedereen het zelfde nastreeft. Elkaar aanvult en weet wat je doet. Het komt aan op vertrouwen en willen samenwerken met het ene doel, dit kind te helpen om een volwaardig lid te zijn van deze samenleving.
En dat vraagt volgens mij het volgende:
- Je vertrouwt elkaar en ziet de samenhang van gezin/school/therapie/maatschappij.
- Gezinshuis waar het kind opgroeit zie je als basis.
- School is meegenomen in problematiek van het kind en de stappen die je neemt om hem te helpen.
- Therapie kijkt naar het verleden en helpt het kind bij het heden wat zijn weerslag heeft op de toekomst.
Het kind leeft in het hier en nu en van hem wordt verwacht om in de samenleving nu te functioneren. Dit lukt niet altijd even goed en daar moet het bij geholpen worden zowel vanuit huis als de therapie. B.v hoe krijgt je je stress onder controle? Hoe vertrouw ik nog meer op mijn verzorgers.. De thema’s hechting,veiligheid en samenwerking. Heel praktisch kun je hier thuis en in de therapie aan de slag.
En dan wordt het leven van een gezinshuisouder ook een stuk makkelijker.