’Weet je nog dat ik schreef over de geur van gewenning ? Ik streek een bloesje en daarbij kwam er een bijzondere geur naar voren. Laatst moest ik weer denken aan dit verhaal en wat jou mama laatst zei. Je moeder stond, samen met mij in de keuken, jij had van haar nieuwe kleren gekregen. En deze kleren had jij net aangepast. Wat was je hier blij mee! Wat super fijn dat je moeder jou nieuwe kleren kan geven! Wij weten dat dit niet vanzelfsprekend is voor elke moeder.
Je kreeg een nieuwe blouse van je mama en wat was jij er blij mee! Het mooie was dat je moeder dit bloesje ging opvouwen en jij het daarna weer uit elkaar haalde. Je greep het bloesje van de tafel af en kwam het vrolijk naar mij toe brengen. Kijk, mama Inge… kijk! Nadat ik het van voren en achteren had bekeken, vouwde ook ik het bloesje weer op. Niet in de gaten dat je moeder net hetzelfde had gedaan. Zij moest lachen en benoemde… ‘Haha daarom heb jij nou 2 mama’s. Omdat jij telkens weer het bloesje uit elkaar haalt en ik er moe van wordt als ik het meerdere keren op een dag weer op moet vouwen.’
Gezinshuisouder, mama, tante… Inge… ik weet het ook niet. Waarom heb jij 2 mama’s en niet gewoon 1. Ik zou het ook liever anders zien; jij en je mama gelukkig en wel in 1 huis. Maar jouw mama benoemde met deze opmerking zo precies waar het hem in zit. Jouw moeder kan en wil best jouw bloesjes opvouwen, dit doet zij zelfs beter dan dat ik dat doe. Maar omdat jij, lieve jongen, soms meer nodig hebt dan jouw mama op dit moment aan kan.. daarom vouw ik het bloesje nogmaals op als zij er even geen puf meer voor heeft. Wie weet, over een tijdje… als jij hebt geleerd om het bloesje niet uit elkaar te halen, dat jij dan maar 1 mama meer nodig hebt.
Wat ik het allerbelangrijkste vind van het feit dat jij opgroeit in een gezinshuis is, dat jouw mama.. jouw mama is. En dat jouw mama de bloesjes koopt voor jou en jij blij bent met alles wat jouw mama voor jou doet! Want, laten we eerlijk zijn… dat bloesje die jij kreeg van jouw mama.. dat is toch het allerbelangrijkste voor jou! Niet het bloesje maar omdat jouw mama die voor jou heeft gekocht!
Gezinshuis ouder… wat een stom woord eigenlijk. Want mogen kinderen nou wel of geen papa en mama tegen je zeggen.. ben je een professional, medeopvoeder of zomaar een voorbijganger omdat het kind na een paar jaar weer weggaat.
Met de komst van pleeggezinnen en gezinshuizen, komen ook deze lastige discussies op tafel. Want wat doe je als je kinderen opneemt in je eigen gezin. Wat laat je kinderen zeggen, wat is verstandig voor anderen en wat is verstandig voor het kind?
Soms kiezen gezinshuisouders er bewust voor om de kinderen in het gezinshuis geen papa en mama te laten zeggen; want hun eigen kinderen hebben deze belangrijke plek in hun leven.
Andere gezinshuisouders kiezen samen met ouders de naam uit; oom en tante of gewoon de voornaam. Ik denk dat het niet zozeer in de naam zit, maar veel meer in de plaats die je ouders geeft. Want hoe ga jij om met de ouders van de kinderen die bij je wonen. Hoe laat jij hun een rol spelen in de wereld van je kind? Mogen zij kleren kopen voor hun eigen kind, of mee beslissen over het kapsel wat jouw kapper bij hun kind knipt?
En weet je… soms laat ik de jongens gewoon Inge zeggen… omdat ik de naam mama wel zo spuug zat ben… mama..mama..mama đŸ˜‰
Gastblog door Inge Gelderloos
Er komen een aantal vragen naar boven. Wat vind jij? Laat een reactie achter.
Foto van de site van (Van boerin zonder naam)
 |
 |