Afgelopen zaterdag besloot ik om een rondje te gaan hardlopen. Ik geniet er altijd van om in de natuur te rennen, waar ik de grazende schapen 🐑 tegenkom, door bossen🌳 loop en een stukje heide ontdek, en wat hoogteverschillen mag bedwingen.
Op een stukje waar twee heuveltjes kort na elkaar volgden, kwam er een gedachte bij me op: waarom zou ik ze niet een paar keer op en neer rennen? Zo rende ik een lus🔄, heuvel op en weer af, herhaaldelijk. Ik keerde om en zo maakte ik het rondje compleet. 🏔️
Na een paar keer bekroop me de gedachte aan programma's als 'Kamp van Koningsbruggen' en 'Special Forces Vips'. 📺Daarin komt vaak naar voren dat je soms iets moet doen zonder te weten hoelang het zal duren. Het gevoel van uitzichtloosheid in actie en de onzekerheid over wat er gaat komen. 💡
In deze programma's wordt het doorstaan van deze uitzichtloosheid gezien als iets positiefs.💪 Het gaat erom je over te geven aan het moment, zonder te weten wanneer het eindigt. Je kracht putten uit andere bronnen dan de wetenschap van wanneer het voorbij zal zijn. Niet je negatieve gedachten, pijn of vermoeidheid laten overheersen, maar je richten op het feit dat je er bent, dat je mag zijn wie je bent en mag doen wat je kunt, ongeacht hoelang het duurt. ✨
Deze gedachten kwamen bij me op tijdens het op- en afrennen van de heuvels. 🏃♂️Ik vroeg me af of ik hetzelfde kon ervaren! Dus besloot ik door te gaan met het op- en afrennen tot er andere mensen langs zouden komen. Ik wist dat dit pad niet vaak door anderen werd bewandeld, zeker niet op zaterdagochtend. 🤔
En dus ging ik door, keer op keer.
Mijn gedachten dwaalden af naar al die jongeren en volwassenen die vastzitten in uitzichtloze situaties, die echt niet weten wanneer het ophoudt. Niet het positieve maar het negatieve. Dit kwam door de documentaire 📽️‘Jason” Jason Bhugwandass, het boegbeeld van de strijd tegen de gesloten jeugdzorg). Jongeren die overgeleverd zijn aan het systeem en niet meer de keuzes voor hun zelf mogen maken maar vastzitten in b.v. gevangenis. 👀
Mijn gebed was voor hen die in deze situatie zitten:
Aan kinderen die thuis zitten zonder plek op school of werk, aan degenen die gepest worden op school of niet veilig zijn op hun werkplek. Aan jongeren die worstelen met hun identiteit, aan ouders die niet weten hoe ze hun kinderen moeten opvoeden maar elke dag vol zorgen zijn.
Ook dacht ik aan leerkrachten die willen lesgeven maar gehinderd worden door te grote klassen, gedrag van kinderen dat ze niet begrijpen, en de druk van alles wat erbij komt kijken in het onderwijs. 🙏❤️
Na vele rondjes en met pijnlijke bovenbenen passeerden er drie andere hardlopers. Ik knikte vriendelijk naar ze en bedankte ze. Ik rende nog twee keer de heuvels op en af voordat ik naar huis ging.
Mijn les van die dag was dat velen elke dag te maken hebben met uitzichtloosheid, en dat het aan ons is om hen te ondersteunen door:
- Hen te zien 🌟
- Te helpen waar mogelijk
- Steun en ondersteuning te bieden
- Aan hen te denken en voor hen te bidden.🤝
En weet dus dat deze kinderen in je klas zitten, ouders ermee rondlopen. 🏫