Als gezinshuis ontkom je niet aan de dagelijkse beslommeringen van een gezin zijn. Het zijn van die kleine dingen die, o zo, groot kunnen worden. Waar je uren ruzie over maakt. En waar gaat het dan om? Een van die terugkerende items is huiswerk. Heb je huiswerk? Een ander item zijn de telefoons.Mag je de telefoon naast je bed hebben liggen als je gaat slapen? Tussen al deze gesprekken door lees ik het boek van Martine E. Delfos : Trauma vanuit een ontwikkelingsperspectief. Een mooi boek wat mij verder helpt in het nadenken over Trauma en het verschil tussen trauma van kinderen en ouderen!
Huiswerk
Elke dag komt wel de vraag terug:”heb je nog huiswerk?’ of “hoe gaat het met je huiswerk?”. Ook mag ik graag vragen aan de kinderen wat ze het leukst vonden! Wanneer de cijfers lager worden wil ik toch graag weten wat ze echt leren! Hoe lang zitten ze aan een vak en hoe leren ze? Wat zijn de mogelijkheden op school om bijles te krijgen en waar kunnen ze de leerkracht om hulp vragen? Sommige kinderen zijn heel getrouw in huiswerk en leerwerk. Daar hoef je ook bijna niet achteraan. Het zijn meestal deze kinderen die zich graag laten helpen en overhoren! Voor anderen is het een drama. Je kunt als ouder bijna niet overhoren of er achter komen wat ze moeten maken/leren. Natuurlijk hebben we de beschikking over de online ouderportaal waar we kunnen zien wat voor cijfers ze halen en wat voor huiswerk ze hebben. Dan nog gaan ze met je in discussie over wat wel en niet moet. En als de cijfers dan ook laag zijn wat moet je dan? Soms werkt het om dan samen te werken met de school. Vaak heeft de mentor wel mogelijkheden om op school het kind huiswerk te laten maken! Of het huiswerk digitaal in te laten leveren en dan met commentaar terug te krijgen als b.v. het kind niet in de klas vragen gaat stellen! Het helpt ook om het kind medeverantwoordelijk te maken voor zijn/haar huiswerk/leer plan. Hoe ga je het aanpakken en wat mag ik als ouder doen? Soms komen daar mooie antwoorden uit en krijg je meer zicht op het leerwerk van je kind.
Mobile telefoons/i-pads
Eén van de grote onderbrekers van het leerproces/huiswerk maken is de telefoon. Op dit moment hadden wij niet veel regels over het gebruik van telefoons. Het liep gewoon. De kinderen sliepen goed, zover we kunnen zien! Maakten hun huiswerk redelijk. Wel waren ze onafscheidelijk van hun telefoon, maar goed wie niet!
Toch knaagde het al een tijdje bij mij. Hoe onafscheidelijk zijn ze van hun telefoon? En eigenlijk vind ik dat ze in hun bed niet meer hoeven te appen enzo. Ik had al wekkers gekocht en die stonden in de kast. Toch had ik nog niet de knoop doorgehakt om het ook echt aan banden te leggen. Tot nu toe. Een aantal kinderen hadden onvoldoendes. Wanneer ze uit school kwamen zaten ze langer dan ik wilde op hun telefoon! En ook ’s avonds had ik het gevoel dat de telefoon een belangrijke rol speelde. Daarom de wekkers tevoorschijn gehaald en op een middag ze uitgedeeld. Ik heb hun verteld waarom en dat we dit de komende vier weken gaan proberen! Als hun cijfers omhoog gaan en ze meer tijd besteden aan hun leer- en maakwerk dan kunnen we weer praten over de telefoon. Zo als je begrijpt was niet iedereen enthousiast! Anderen nemen de wekker aan en doen gewoon wat ik zeg! Wat ze er van vinden hoor ik niet. Na een week andere wekkers gekocht want de eerste wekkers tikten en er zat geen snoozer knop op! Dus waren ze later uit bed dan ze wilden. Probleem ook weer opgelost als ouder ben ik niet voor één gat te vangen, toch! Ik ben de laatste week al meer betrokken bij het maak werk dan ervoor. Tot nu toe actie geslaagd al was het alleen maar voor mijn gevoel. De vraag is of dat een goede reden is om de telefoons beneden te houden?
Goed boek
Al een tijdje ben ik bezig met Trauma en trauma verwerking. De kinderen in ons huis hebben hier zeker mee te maken. De vele boeken en cursussen die ik heb gevolgd gaan over het kind en trauma. Toch bekroop mij soms het gevoel dat het wel over het kind ging maar met de theorie voor volwassenen! Het denken en praten over Trauma ging te veel uit van het gezichtspunt van een volwassenen! En wij lopen er tegen aan dat het kind een trauma heeft maar niemand weet hoe ze het kind kunnen helpen! Want als EMDR niet aanslaat, of het kind heeft geen plaatjes meer! Speltherapie wel kan maar de therapeut niet meer weet waar ze aan moet werken dan……… En wij als gezinshuisouders hebben een kind in huis dat toch ander gedrag vertoond dan zijn leeftijdsgenoten en andere kinderen. Ik loop dus al een tijdje te denken over de vraag: Wat zijn de verschillen tussen kinderen met trauma en volwassenen! Of kan het kind pas goed met het trauma aan de gang als hij meer kan reflecteren! Maar nu ben ik een stapje verder gekomen. Ik lees op dit moment het boek van Martine F. Delfos: Trauma vanuit een ontwikkelingsperspectief. Martine Delfos helpt mij om het denken van kinderen en volwassenen beter te begrijpen en ik geloof dat dit mij weer gaat helpen om de kinderen in ons huis beter te begrijpen en te helpen.
Martine Delfos zegt het volgende:”Traumatische ervaringen zijn niet op elke leeftijd van een kind of volwassenen op dezelfde manier actief. In de volwassenheid, wordt een traumatische ervaring geplaatst in een al gerijpt conceptueel kader van de wereld, en zal worden geëvalueerd vanuit en binnen dit kader. Gedurende de ontwikkeling is het conceptuele kader van de wereld geleidelijk aan ontwikkeld. Gedurende de kindertijd wordt een traumatische gebeurtenis opgenomen in een onrijp,onderontwikkelde conceptueel kader van de wereld en de traumatische ervaring zal daarom een intergraal aspect van het kader gaan vormen. Als gevolg hiervan kan een kind een verwrongen beeld ontwikkelen.
Praktisch: een kind heeft een concept van een gezin. Maar dit concept is heel klein nog. Misschien alleen nog maar:vader,moeder,broertje,eten,drinken,slapen,spelen. Dat is het concept wat in hun brein aanwezig is. Voor een volwassene is dat concept veel groter. Ook zit dit concept weer verbonden met andere concepten. B.v. schoonfamilie, vrienden,sporten,vakantie,samen,gezellig enz enz. Het concept heeft al heel veel verbindingen en is een sterk concept.
Als er nu wat gebeurd bij het kind wat traumatisch is dan komt die gebeurtenis in het concept gezin te zitten. En als het langdurig is dan is het een onderdeel wat bij het concept gezin hoort! Als hetzelfde gebeurt bij een volwassene kan hij/zij dit gaan reflecteren in het concept gezin. Misschien komt er wel verdriet bij of angst maar het concept staat al en zal alleen wat aangepast worden. Maar het zal geen onderdeel worden van het basisconcept! Zo heb je misschien wel dagen of gebeurtenissen waar je weer terug denkt aan de gebeurtenis, verdriet voelt of angst, maar het is minder sterk aanwezig en meestal kun je het weer plaatsen in het hele verhaal. Bij het kind is dat niet zo en zal het soms wel dagelijks met het concept worden geconfronteerd en daar zijn reactie op aanpassen.
Goed ik ga door met het lezen en ga nadenken hoe ik dit kan toepassen in ons gezin.
 |
 |