Vijf jaar geleden zijn we begonnen als gezinshuisouder in dienst van het Leger des Heils. De verwachtingen van toen zijn die nog hetzelfde? Wat hebben we geleerd en hoe kijken we nu tegen het gezinshuis aan!
Droom van toen
Vijf jaren waarin wij ontzettend veel geleerd hebben. Het begon allemaal met een verlangen om iets te betekenen voor kinderen die niet in een gezin op kunnen groeien. Om ze ‘tijdelijk’ een plek te geven in je gezin. Ze mee te laten kijken en deel te laten nemen in je gezinsstructuur. We hadden ruimte in ons hart over om deze kinderen een plek in ons hart en gezin te geven. Al snel na het begin was ons huis gevuld. En toen begon ons avontuur. En terugkijkend weten we dat het goed is om kinderen een plek in je huis te geven. Maar dat 24/7 zorg heel wat creativiteit en doorzettingsvermogen van je eist.
Opbouw
Heel veel is ook geluk in de afgelopen vijf jaar. De omstandigheden zijn goed als je kijkt naar de plek waar we wonen en de ruimte om ons huis. Het opstarten van een heel nieuw leven in een dorp waar we nog nooit waren geweest vraagt tijd. En het leren kennen van mensen en het opdoen van nieuwe kennissen en vrienden is tijdrovend.
Leerproces
Het leerproces ging over hechting en het samenwonen met kinderen met een hulpvraag. Samen zoeken naar de balans eigen gezin en gezinshuis. Daarbij niet je eigen plek en rustmomenten vergeten. In de afgelopen jaren nog nooit zoveel over trauma gelezen en geleerd. Cursussen om jezelf sterker te maken om de kinderen nog beter te begrijpen en te kunnen ondersteunen. In tijden soms zo bezig te zijn dat je jezelf vergeet en het soms te veel wordt om je staande te houden. Rustige momenten afgewisseld worden door heftige momenten.
Invloeden in je huis van buitenaf
In de jaren die achter ons liggen zijn we erachter gekomen dat kinderen alleen opvoeden wel gaat en dat we daar goed in zijn. Maar dat de invloed van buitenaf zo groot is dat je daardoor bijna de grip op het opvoeden kwijtraakt. Je biologische achtergrond zo bepalend is en de rugzakken van de kinderen positief/negatief vullen. Het dealen met alle mensen die ook wat van een gezinshuis willen en de zorg voor de kinderen op vele manieren vorm willen geven wringt soms.
Eigen grenzen
We zijn erachter gekomen dat we geschikt zijn om dit werk te doen. Maar dat het werk zo afhankelijk is van zoveel factoren dat we niet weten hoelang we nog gezinshuisouder zijn. Dat we geloven dat we op dit moment nog de juiste dingen doen. En toch heel erg waakzaam moeten zijn op onze eigen grenzen. Er nog steeds ruimte is in ons hart maar dat we het daarmee alleen niet redden weten wij. En we dus al onze professionaliteit in moeten zetten om er iets van te maken. Want het leven is zo kapot gemaakt dat wij alleen maar naast het kind kunnen staan en ze niet anders dan onze dagelijkse zorg kunnen geven. Terwijl ze veel meer nodig hebben.
Er nog steeds ruimte is in ons hart maar dat we het daarmee alleen niet redden weten wij.
Verdriet
Na vijf jaar is het verdriet van het gebroken leven alleen maar groter geworden. Het besef dat we als ouders en maatschappij elkaar moeten ondersteunen en aan moeten vuren om goed voor je gezin en jezelf te zorgen ligt dicht bij ons hart.
Mijn kijk op het gezinshuis nu
Mijn kijk op gezinshuizen is positief gebleven. Maar daartegenover ook de realiteit dat het heel erg zwaar is en dat de omgevingsfactoren en de omstandigheden bijna perfect moeten zijn om het vol te houden. Je niet alleen maar kinderen opvoedt maar ook het hele systeem erom heen erbij krijgt. Daarbij komt ook nog eens dat je eigen gezin niet uit het oog moet verliezen. Wat hebben we elkaar nodig om dit werk vol te houden en uit te bouwen. Aan de andere kant is het mooi werk en ervaren we dat dit de plaats is waar we moeten zijn.
Toekomst
Over vijf jaar wat zal ik dan schrijven? Ik weet het niet. Maar wij zien dat er veel jongeren een plek nodig hebben waar ze aan de hand genomen worden. Opvoeden houdt niet op bij 18+! Onze droom is dat we ook daarin kunnen helpen. Is het in ons gezinshuis? Misschien wel. Kan het op een plek zijn waar er ruimte is om jongeren zelfstandig te laten wonen en nog een beetje begeleiding van ons nodig hebben? Het kan. Zou het met meerdere gezinnen samen optrekken voor het ene doel! Ik weet het niet. Wel zie ik dat de druk op gezinshuizen groot is en als je daar een vorm in kunt vinden waar jongeren en gezinshuisouders blij van worden zal ik daar zeker voor gaan.
 |
 |