In het blad van balans magazine van december is een dossier toegevoegd over ouder participatie. En vooral het interview met Wim Goossens heeft mij weer aan het nadenken gezet. Hij is als expert-docent actief en geeft onder meer les in ouderschap en ouderschapsbegeleiding. In het artikel staan waardevolle dingen maar meteen ook zaken waar ik als professional even naar lucht moet happen en het ook spannend vindt om het te passen. Voor mij blijven er vragen en uitdagingen naar het lezen van dit artikel.
Goossens zegt: “Ouderparticipatie draait om wederkerigheid, waarbij de professional meer moeite moet doen om zich in de context van de ouder te verplaatsen. “
Als gezinshuisouder weet ik als geen ander dat de kinderen die bij mij thuis wonen aan mij zijn toevertrouwd maar nooit mijn eigen kinderen worden. Dat ze kinderen zijn en blijven van hun eigen ouders. Maar in de opvoeding van elke dag is het een zoektocht hoe ik de ouders bij de opvoeding kan betrekken. De meeste kinderen hebben bezoekregelingen en ouders zien mij als een noodzakelijk kwaad waar ze niet onderuit kunnen. En voor mij is het steeds een zoektocht hoeveel je ze in je dagelijks gezinshuisleven toelaat. Wat voor plek geef je de ouders en hoe kun je samen werken om het kind op te voeden naar de volwassenheid.
Een paar citaten uit het interview om over na te denken.
“Wat willen ouders nou echt voor hun kind? En hoe willen zij als ouder worden gezien en erkend?”
‘’ Wie vanuit het ouderperspectief kijkt, zal altijd de onlosmakelijke verbondenheid, betrokkenheid en eindverantwoordelijkheid van de ouder erkennen.’
Ouders willen vanuit ouderdeskundigheid invloed kunnen uitoefenen
Zij willen niet alleen gezien worden als opvoeder maar ook als vader en moeder.
En ze willen dat ook de pijn,het verdriet en de onmacht worden gezien.
Oudergericht denken betekent denken in verschillen tussen ouders.
“Dialogische samenwerking bijdragen aan een succesvolle ouderparticipatie. Als hulpverleners vragen zullen we samenwerken? Zullen we kijken hoe jullie als ouder kunnen bijdragen aan de behandeling van jullie kind?. We kregen erkenning als ouder we voelden ons geen cliënt meer.
Het heeft alles te maken met het luisteren naar het ouderschap.
Een mooi voorbeeld geeft hij over het gebruik van brillen. Zet eens de bril op van de ouder. En kijk eens vanuit zijn perspectief, wat heeft de ouder nodig als het kind in ons gezinshuis komt te wonen. In de voorgesprekken moet het niet alleen gaan over het kind maar ook over de ouder. ‘Wat betekend het voor u als uw kind hier komt wonen?”
Ik denk dat we daar nog wel stappen kunnen maken. Het erkennen ook van de pijn van de ouders dat ze zelf niet meer voor het kind mogen of kunnen zorgen. Maar dat ze wel een grote plek houden in de behandeling van hun kind.
“Wim Goossens zegt: En ik houd van professionals die een authentieke dialoog kunnen aangaan met ouders. Zo’n dialoog vormt de kern van de samenwerking tussen ouders en professionals.”
En nu weer terug naar mijn dagelijks leven in ons gezinshuis. Wat kan ik met deze roep om erkenning en om samen op te trekken.
- De roep om vanuit de ouder te kijken.
- Ook ouders zien als vader en moeder en hun eigen worstelingen met de opvoeding van deze kinderen.
- De omstandigheden van de ouders en hun kwetsbaarheden.
Als gezinshuisouder wil ik graag samenwerken met de ouders en de dialoog aangaan. Maar ik merk dat we dit niet altijd redden. De verschillen soms groot zijn en we er communicatief niet uitkomen over de vraag, wat is het beste.
Als vader raakt het mij wel weer dat vaders niet elke dag bij hun kind kan of mag wonen. Dat ze grote delen van de opvoeding van hun kind missen.
“Wim Goossens zegt in het begin van het interview. ‘kijk midden op de dag kreeg ik deze foto van onze zoon.’’Die foto doet mij wat, daar word ik blij van.’ Dat is toch een kleine moeite voor een groepsleider maar, voor mij heeft die foto grote betekenis. “
Uitspraken zijn overgenomen uit het interview uit het blad Balans Magazine van december 2018.