Ik merk dat mijn aanpak en mijn kijk naar pubers door deze actie van mijn vrouw heel erg veranderd is. Ik wilde graag zelf de grenzen bepalen van wat wel en niet mag. Zo als vaak gingen mijn gedachten heel snel. Van fase groen naar rood. Alle alarmbellen begonnen te rinkelen. Maar met deze vraag en het antwoord van mijn kind knalde ik weer op aarde terug. Door mijn houding haalde ik de verantwoordelijkheid bij de kinderen weg. Door de mooie ervaring krijgen ze vertrouwen in hun eigen capaciteiten en mogelijkheden. Ze leren dat ze er mogen zijn en vertrouwen krijgen en verdienen. En dan blijkt dat ze prima kunnen nadenken en met meer dan redelijke voorstellen komen.
We beginnen al vroeg om de kinderen zelf met een voorstel te laten komen. Ze laten meedenken over wat er wel en niet kan. En meestal kunnen ze een goede inschatting maken wat goed voor hen is. Natuurlijk moet je sturen en soms hen helpen in hun denken. Maar de discussies over de computer/lezen in bed worden heel wat leuker dan dat ze waren!
Wat voorbeelden:
Een van de jongens speelde veel op een computer en wilde er niet afkomen als wij de tijd voorbij vonden. Om niet steeds iets leuks met een conflict te eindigen hebben we het omgedraaid. Wij zijn gaan vragen hoelang hij op de computer wilde. En hem de verantwoordelijkheid gegeven om de tijd met een wekker bij te houden. En als de tijd op was de computer weer netjes op te ruimen. Hij vertelde ons dat hij graag een half uur wilde computeren. We vonden het meteen goed. Hij zette de wekker en voordat de wekker afgelopen was ging hij al weer wat anders doen. Hij kwam bij ons en riep: ”ik heb nog 13 minuten over dus die ga ik een andere keer opmaken!”.
In de puberteit hebben de kinderen heel veel honger. Wij hebben er een aantal bijzitten die heel graag lekker en veel bakken. Als je met hen in gesprek bent en vraagt hoe ze dit gaan doen dan willen ze het prima opruimen en schoonmaken wat ze gebruiken. Zelf komen ze soms met een suggestie om spullen voor hun eten te kopen. En als je dat dan afspreekt laten ze graag wat van hun baksel proeven!
We merken dat als je de kinderen de regie geeft je uit de strijd blijft. En natuurlijk gaat dit niet altijd goed. Dan zit ik midden in de strijd met één van onze kinderen. Onze stemmen worden harder en grotere woorden worden gesproken….Dan wordt het stil in mij (of mijn vrouw kijkt me aan!)…… en ik denk: ”waar ben ik mee bezig?’ Ik doe niet anders dan hout op het vuur gooien. En als ik dan terug ga naar de vraag:”hoe ziet het er dan uit voor jou? En wat mag ik van je verwachtten?’’ dan is de strijd zo voorbij.
Dus:
– vraag wat het kind zelf gedacht had en hoe het eruit gaat zien?
– je eigen gedachten uitspreken bij een te groot verschil van mening
– met elkaar in gesprek over hoe het eruit gaat zien. Eventueel er een nachtje over laten slapen en het kind de tijd geven om een beslissing te nemen.
-dan toestemming verlenen of vertellen wat jij acceptabel vindt en wat ze mogen doen.
( Wees blij en vertel dat ook aan je kind over het proces van beslissen en hun voorstellen!)
– Na de actie erop terug komen en ze laten weten hoe blij je bent met hun actie
En soms is het onderhandelen. Geven en nemen. Discussiëren over de voor en nadelen. Ze een inkijkje geven in hoe jij het ervaart en wat jijzelf ervoor moet inleveren omdat zij iets willen! Ik merk dat wij er tot nu toe in alle redelijkheid zijn uitgekomen. En ik oprecht kan genieten in de dingen die ze doen.
 |
 |