Leerkracht zijn is elke dag opnieuw met genade kijken.

400+ leerkrachten zijn je voorgegaan.

Seizoenen en afscheid nemen.

seizoenen  Ik rij door een laan van prachtige bomen richting huis. De zon schijnt door de takken. De gele en rode kleuren van de bladeren schitteren in de zon. Het lijkt of er allemaal gouden bladeren uit de boom voor mij op de weg vallen.
Wat een mooi gezicht en mijn gedachten gaan terug naar de gebeurtenis van deze ochtend. Eén van de kinderen heb ik naar een andere woonplek gebracht. Zo kwam een einde aan het seizoen van wonen in ons gezinshuis. 

Seizoenen in het leven

De herfstbladeren doen me herinneren aan de seizoenen. De seizoenen in de natuur zijn zo scherp aanwezig. We kunnen er nu niet omheen. Kijk maar naar de opvallende bladeren in al hun kleurenpracht. Ik vind het elke keer weer fascinerend dat doodgaan en afsterven op zo’n mooie manier gebeurt. Net alsof ze roepen naar ons: ”afsterven of loslaten is niet zo erg!” Het is ook zelfbescherming voor de bomen. Want de winter komt eraan en ze hebben alles nodig om zelf in leven te blijven.

Seizoenen in het gezinshuisleven

Dit alles overziend denk ik aan het afscheid van de kinderen in ons gezinshuis. De ene keer ben je blij als ze weer teruggaan naar hun eigen ouders. De andere keer is er verdriet als er een andere plek gezocht moet worden omdat het niet meer gaat. Ik merk dat we soms een seizoen met de kinderen op mogen trekken. Ze een aantal jaren van je leven mag geven. Maar dat er om wat voor reden dan ook een seizoen aanbreekt dat ze doorgaan.

Redenen van verhuizen.

  • Leeftijd
  • grenzen willen verkennen die het gezinshuis overstijgen.
  • Als een kind andere hulp nodig heeft dan jij als gezinshuisouder kunt bieden.
  • Het trauma te groot waardoor het kind een gezin niet aan kan en beter af is in een iets andere woonzetting.
  • Naar hun eigen ouders teruggaan.

Afscheid

Ik zie het als een boom in de herfst. Ze hebben aan je vastgezeten en van je levenssappen gedronken. Maar nu mag je ze in al hun kleuren loslaten. Ze dwarrelen naar beneden en mogen de zonnestralen van het leven doorgeven. Soms is het voor een gezinshuis nodig om een kind los te laten om zelf het volgende seizoen te kunnen overleven.   Ook voor het kind kan het beter zijn om te vallen en aan een andere boom weer te gaan groeien. Afscheid nemen doet pijn en herinnert ons aan onze beperkingen. Dan is het goed om te weten dat alle seizoenen een bijdrage leveren aan je leven. Ze dragen allemaal bij aan de mooie persoon die je bent.

 

als-kinderen-niet-kunt-bereiken-met-woorden tv

Tv uitzending over ons gezinshuis.

Soms lees je iets dat blijft hangen. Zo las ik onlangs een stuk over Benedictus, de man die de beroemde kloosterregel schreef. Hij schreef daarin over ritme — over het belang van een gezonde maat in je dag, afgestemd op het innerlijke ritme van je ziel. En eerlijk: het raakte me. Want als iets in het onderwijs vaak onder druk staat, dan is het wel ritme. Alles moet snel, efficiënt, productief. Maar waar blijft de rust? De adem? Het gevoel van thuiskomen in je dag?
Sensitief reageren begint dus niet bij de ander. Het begint bij jezelf. Bij herkennen wat er in jou gebeurt. Wat je lijf je vertelt. Welke herinnering je stress aanwakkert.
Een opvoeder die ruimte geeft voor die botsing, voor dat zoeken, bouwt gezag op. Een influencer zegt: “Doe dit, dan hoor je erbij.” Een opvoeder zegt: “Ontdek wie jij bent, juist in het verschil.” En dat is precies het verschil tussen uniformiteit en uniciteit. Tussen kuddegedrag en burgerschap.