In alle stilte en heel langzaam stuurt hij de auto over de weg. De blauwe politieauto tussen zijn duim en wijsvinger. Geconcentreerd kijkt hij vooruit. Dan neemt hij de bocht en staat hij stil bij het witte huis. Hij kijkt omhoog naar mij en zegt “De auto kan nergens onder staan!” “Hij heeft een garage nodig!” Een brede glimlach is er te zien op mijn gezicht. “Wow”,  zeg ik, : Daar kun je wel eens gelijk in hebben. Nou, maak er maar één!” 

Spelen dicht bij mij in de buurt

We zitten met zijn tweeën aan tafel. Hij met de plaat met lego en het huis erop. Ik zit ernaast en bekijk mijn mail. Hij heeft het nodig dat wij dicht bij hem in de buurt zitten. Dat geeft hem rust en zo kan hij regelmatig wat aan je vragen. Even controleren of je wel kijkt of gezien hebt wat hij aan het doen is. Regelmatig vraagt hij of ik hem wil helpen zoeken naar het juiste blokje! Maar zijn garage komt er! Als hij zijn auto erin wil zetten is de garage veel te klein. Even later heeft de garage de juiste hoogte. Hij zet hem iets achter zijn huis neer. Dan op zoek naar poppetjes die hij wil gebruiken. Het bord wordt steeds voller. Als ik ook een huis bouw en erbij zet is het helemaal goed. Samen stappen wij in het spel ieder met zijn eigen auto. Als later mijn zoontje, die twee jaar jonger is, ook nog mee speelt krijgt hij steeds meer voorbeelden hoe het moet en zie je bij hem soms al wat interactie en speelt hij niet meer alleen! 

Voorbeeld doet volgen.

Als hij alleen is bouwt hij steeds meer. Hij kijkt naar mijn zoontje wat hij bouwt. Ook vraagt hij regelmatig om voorbeelden op youtube  te kijken. Zo maakt hij een brandweerauto van lego.  En hij begint ook steeds meer te spelen als hij met anderen is. Wat nog wel een dingetje is dat hij alleen speelt als er een volwassene in de buurt is. Aan je voeten of in ieder geval bij je in de kamer. Alleen spelen lukt nog niet. Hij komt je om de paar minuten wat vragen of laten zien. En hij staat in de deur als je de kamer uit loopt. . 

Leren spelen kost tijd.

Als je denkt dat dit heel snel gaat heb je het mis. In het begin was hij niet meer dan 10 minuten met zijn lego bezig! Nu na twee jaar kan hij er wel een uur mee spelen. Of anders gezegd hij kan bouwen. De mooiste auto’s maakt hij. Niet van papier maar uit zijn hoofd. En soms zie je hem spelen. Fantasie-spel, maar, o, wat is dat nog maar weinig. En als ouder heb je doorzettingsvermogen nodig. Het is afzien en je hebt rust en geduld nodig. Als het tot spelen komt dan geef je het kind iets moois voor de toekomst mee en geniet momenten voor jezelf. 

Vind je het waardevol laat dan een like achter op mijn Facebook pagina.
Heel erg bedankt hiervoor.