Laten we alert zijn op de gevoelens van ‘vluchteling, kinderen die al langer in Nederland wonen. 

Ze zaten met zijn allen om een ronde tafel. Weken hadden ze geld ingezameld voor de Oekraïnsche kinderen. Nu was het moment om samen te beslissen wat ze errmee gingen doen. Mischa, jongen uit Afrika, zag ik steeds meer onderuit gezakt in zijn stoel zitten. Maakte soms een brommend geluid. En durfde bijna niet naar de juf te kijken. De vraag wat gaan we met het geld doen bleek nog niet zo’n makkelijke vraag te zijn. Gaan we het gebruiken om eten te kopen, medicijnen, schoolspullen of misschien schoon drinkwater. Er kwam een discussie opgang dat schoon drinkwater in landen waar vluchtelingen vandaan komen niet gewoon is.  

Mischa durfde niks te zeggen en knikte instemmend toen hem werd gevraagd of hij ook voor schoolspullen wilde gaan. Even later liepen we samen op de gang richting zijn lokaal en ik vroeg hem: ’wat vond je van de kinderraad?.’ Hij keek me aan en zei: ’ik dronk altijd water uit de kraan.’ ‘ Ben er nog nooit ziek van geweest.’ En voegde hij mompelend toe. ‘Waarom doen we niet iets voor alle vluchteling kinderen.’ ‘Wat hield je tegen om dit niet te zeggen. Je zit toch in de kinderraad?’    ‘Ik schaam me voor mijn vluchteling zijn. En ik voelde me niet prettig om daar iets over te vertellen. Ik durfde eigenlijk niet’. “ ik ben bang ook al weet ik dat ik dat niet hoef te zijn!’

Het raakte mij dit korte gesprek. Wat zou het mooi zijn geweest als hij iets had kunnen vertellen. Dat er vragen aan hem gesteld zouden worden. B.v. over het water. ‘Mischa hoe was het bij jou?”. ‘Jij bent ook vluchteling geweest wat had jij mooi gevonden toen je net in Nederland was aangekomen?’  

Ik doe een oproep om ons blikveld te verruimen en de kinderen die al langer in Nederland wonen te bevragen en ze een plek te geven in ons gesprek over vluchtelingen.

Dat Mischa helemaal niks durfde te vertellen en zich schaamde is zo herkenbaar. Soms kunnen woorden je weer terug zuigen naar die plek of plaats waar het gevaarlijk is. Een geur of geluid  je weer terugbrengen naar dat moment van levensgevaar. 

Bruce Perry zegt het als volgt:

Wanneer het stressrespons systeem aangaat verzwakken we. We hebben geen toegang meer tot het hogere deel van ons brein, waar onze waarden en opvatiingen opgeslagen zijn. Ons denken en doen wordt aangestuurd door de meer primitieve, reagerende delen van ons brein. 

Een fijne dag nog;

André