Hij kijkt gespannen voordat hij op het balansbord gaat staan. Voorzichtig zet hij één voet op het plankje, en dan de andere. Langzaam verplaatst hij zijn gewicht, en het plankje kantelt omhoog. Heel even lijkt hij in balans te blijven, maar dan valt het plankje terug. Hij legt zijn handen op die van zijn medeleerling en probeert zijn evenwicht te hervinden.
Adem in, Ontspan
Ik geef hem wat tips: “Adem rustig, laat je lichaam ontspannen, en richt je blik op een punt in de verte.” Hij kijkt me aan en sluit kort zijn ogen. Zijn handen maken een subtiele beweging, alsof hij zichzelf aanmoedigt: sterke voeten, sterke benen, sterke buik. Dan volgt een diepe ademhaling. Hij opent zijn ogen, legt zijn handen opnieuw in die van zijn maatje en probeert het nogmaals. Heel even lijkt het te lukken, maar dan gaat het bord wiebelen en verliest hij opnieuw zijn evenwicht.
Toch zie ik deze keer iets anders. Zijn lichaam oogt meer ontspannen. In zijn blik zie ik rust en een vastberadenheid om niet op te geven.
Een Verrassend Inzicht
Ik blijf hem observeren. Hij beweegt van links naar rechts, het balansbord schommelt onder zijn voeten. Ik snap niet waarom hij niet in balans komt. Later, als we in de kring zitten, straalt hij als hij vertelt: “Ik heb ADHD, en van dat bewegen op het balansbord word ik blij. Ik voel me rustig als ik beweeg. Eigenlijk zou ik dit de hele dag wel vol kunnen houden.”
Ik glimlach in mezelf. Mijn intentie met het balansbord was heel anders: ik wilde de leerlingen leren om stil te staan, balans te vinden en rust te creëren in hun lichaam. Maar dit voorval herinnert me eraan dat gedrag vaak een eigen functie heeft, iets wat ik niet altijd meteen begrijp. Hij was in balans—maar dan op een manier die ik niet had voorzien. Hij vond zijn rust en focus door te bewegen, op zijn eigen manier.
Leren zonder Sturen
Dit was weer zo’n waardevolle les voor mij als leerkracht. Kijken naar het gedrag van leerlingen zonder meteen te willen sturen, zonder oordeel. Gedrag zien zonder gefrustreerd te raken omdat het anders is dan ik voor ogen had. Dit observeren, zonder verwachting, levert ons beiden zoveel op.
Deze ervaring daagt me uit om met een open blik naar gedrag te blijven kijken. Om me af te vragen: waarom doet hij dit? Wat probeert hij me te vertellen? Juist door dat open kijken ligt de echte kracht van ons vak.
Laten we samen leren om leerlingen de ruimte te geven om rust en balans te vinden op hun eigen manier. Want in het begrijpen van hun gedrag, vinden wij de echte verbinding.