Toen moest ik aan de volgende spreuk denken. ”Verwerf wijsheid en verwerf inzicht.” Spreuken 4:7
Opeens zag ik de overeenkomst met leerlingen uit mijn klas. Hoe vaak geef ik geen les en ben ik aan het uitleggen, en bij wijze van spreken komt er dan een leerling op mijn keukentafel staan. Eerst merk ik uit mijn ooghoek dat hij iets anders doet. Hij observeert mij en kijkt of ik reageer. Zijn hand gaat naar zijn laadje en hij haalt er een schaar uit, begint te knippen in een blaadje. Hij kijkt naar mij, maar knipt ook lekker door. Ik reageer niet omdat ik zie dat hij nog oplet. Maar dan komen er geluiden en begint hij zachtjes te neuriën. Zijn blik op het papier en soms uit zijn ooghoeken naar mij. Het neuriën wordt schuiven op zijn stoel, het schuiven wordt praten en er worden opmerkingen gemaakt. Ik moet wel reageren!
Toen mijn kat de aanval inzette, werd ik een beetje chagrijnig. Ik was zo lekker aan het werk. Mijn reactie was: "Ga weg." Ik voelde de spanning in mijn lijf van frustratie, maar zijn koppie en zijn zachte pootjes haalden mij over om even met hem te vechten en hem aandacht te geven. Het kostte mij wat, want ik heb schrammen op mijn handen. Maar na een tijdje ging hij rustig achter mijn laptop zitten.
De leerling zette de aanval in. Mijn irritatie liep op, en ik keek hem een aantal keer fronstend aan. Ik voelde de spanning in mijn lichaam, want het was al de zoveelste keer, en hij bleef maar doorgaan. Ik waarschuwde, en mijn stem werd bozer. Wat kon ik doen?
Deze leerling heeft geen zachte huid, is niet aaibaar, maar als ik naar hem kijk, zie ik een lieve jongen die eigenlijk ook aandacht wil. Kan en durf ik mijn les te onderbreken om hem aandacht te geven, even naast hem te gaan zitten om straks weer door te gaan met mijn uitleg? De strijd niet aangaan, maar hem aandacht geven, net als onze kat.
Het inzicht van aandacht geven om rust te ontvangen
Het inzicht van aandacht geven om rust te ontvangen, kan ik dat inzetten bij mijn leerling? En dan kan het zomaar zijn dat als ik mijn stoel even naast die van hem neerzet, even met hem praat en vraag wat hij nodig heeft, dat dit meer oplevert dan waarschuwen. En soms loop ik dan toch nog krassen op, een snauw, een antwoord dat ik niet wil horen. Kan ik mezelf dan zo rustig houden (reguleren) dat ik hem bij wijze van spreken even aai en dicht bij hem blijf?
En misschien heeft hij gewoon een loopje nodig! Dan is het helemaal een win-winsituatie, want dan krijg ik ook mijn koffie!