Ik ben komen wonen in een huis met mensen die ik niet ken. Ze ruiken raar, ze zijn best aardig, maar doen heel anders dan ik ben gewend. Als ik iets lelijks doe, dan zeggen ze dat ze boos zijn, maar ze slaan niet en zeggen geen gemene dingen.

Mijn moeder

Zo ging dat bij ons thuis nooit. Als mijn moeder boos werd, zei ze altijd hele lelijke dingen of ik kreeg zomaar een knal tegen mijn hoofd. Dat vond ik toen niet leuk en dan ging ik mijn moeder nog meer jennen. En dan ging mijn moeder nog lelijkere dingen zeggen of nog harder slaan tot ik niets meer voelde.

Boos

Maar nu, als ik boos ben, dan moet ik naar mijn kamer om af te koelen. Hoezo afkoelen, ik ben boos, en dat boos zijn moet eruit. Nu zeg ik gewoon vaak lelijke dingen over die mensen, waarbij ik woon, want ik ben boos. En ik wil schreeuwen en jennen en meppen en alles tot ik niets meer voel, net als vroeger thuis.

Ik moet me telkens aan de regels houden, en dan voel ik heel diep binnenin me, dat ik me ook aan de regels wil houden. Maar dan komt er zo’n klein stemmetje in mijn hoofd en die zegt dan iets anders en dan wacht ik nog even en dan is het al te laat. Dan heb ik weer een regel overtreden en die mensen denken dan dat ik dat expres doe.

Luisteren

Maar ik wil helemaal niet niet luisteren, ik wil gewoon net zo zijn als die andere kinderen. Die flappen zomaar van alles eruit, en dat ziet er heel gemakkelijk uit, en dan denk ik dat wil ik ook. Maar dan wordt me iets gevraagd en dan moet ik antwoord geven en dan kijk ik in die ogen en dan weet ik de vraag al niet meer. Die ogen zeggen namelijk van alles wat ik niet begrijp. Die ogen zeggen dat ik er mag zijn en dat het allemaal goed is.

Maar dat is helemaal niet waar, het is helemaal niet goed. Niemand weet hoe ingewikkeld het leven is als je er wel, niet, helemaal niet en toch wel bij wil horen.

Niemandsland

Gelukkig lukt het me vaak om de mensen te laten zuchten en dan zeggen ze, we weten het niet. En dan zak ik weg in een grijs niemandsland, waar ik helemaal niets voel of weet.Ik ben liever in dat niemandsland, daar voelt het veilig, daar kan niemand me raken, en daarom doe ik wat ik doe. 

Gastblog van Inez Bolks gezinshuismoeder.