De kruiwagen was niet te missen. Hij stond daar midden op het bestofte pad. Twee jerrycans met water erop. Midden in een sloppenwijk van Koster, een klein stadje in Zuid-Afrika. Uit de kruiwagen druppelde langzaam water op de droge rode grond. De eigenaar was in geen velden of wegen te bekennen. Ik had de neiging om ernaar toe te lopen. Te kijken of één van de jerrycans misschien lek was. Even de dop er iets beter op te draaien of de can zo neer te leggen dat het water er niet meer uit kan lopen. Waar ik nood zie is mijn eerste reactie om actie te ondernemen.
In ons gezinshuis herken ik dat bij mijzelf. Wat zie ik sommige jongeren toch aanmodderen. Ze moeten wat doen maar o, wat valt het tegen. En dan komen de reacties los en mopperen en schelden ze wat af. Mijn eerste reactie is dan ook: helpen of :’ laat mij het maar doen’ . Toch geniet ik steeds meer van het actief zijkant beleid. Dat is aan de zijkant blijven staan. Al pratend en coachend de jongere helpen. Hij doet het maar ik ben erbij en help. En soms toch even voordoen.
Toch geniet ik steeds meer van het actief zijkant beleid.
Zuid-Afrika
Afgelopen zomer ben ik met mijn oudste dochter naar Zuid-Afrika geweest. Ik had het voorrecht om samen met 6 anderen een jongerenreis te begeleiden. De organisatie was in handen van SHIB uit Barneveld. Deze organisatie werkt al jaren in hetzelfde gebied en heeft een mooie structuur opgebouwd van mensen waar ze mee samen werken. Jonge mensen in een sloppenwijk waar je u tegen zegt. Voor onze begrippen een uitzichtloos bestaan. Maar deze jonge vrouwen namen ons mee de sloppenwijk in. Ze lieten ons de huizen zien en vertelden dat ze oudere mensen hielpen om hun huis schoon te houden. Ze kenden de mensen en helpen waar ze hulp kunnen bieden.
In mijn werk als gezinshuisvader zie ik de nood bij de gezinnen. Kinderen mogen niet bij hun ouders wonen. We dealen met loyaliteitsproblemen en werken hard om het kind een plekje in ons gezin te geven. Soms lijkt het uitzichtloos. Maar de jaren gaan tellen ook voor het kind. Ze krijgen een ervaring mee wat hen altijd bij blijft. Net als deze jonge vrouwen doen. Ze zien de nood. Doen wat ze kunnen. Met in hun achterhoofd dat het soms om de kleine dingen gaat.
Crèche
En midden in de sloppenwijk staat een crèche. Het is niet meer dan een blikken vierkante schuur. Een grote groep kinderen begroeten ons met hun duim omhoog en willen hun duim tegen die van ons aanhouden. Velen hebben een dikke winterjas aan en sommigen een wollen ijsmuts op. Het is winter in Afrika.
Wij staan de kinderen aan te kijken met onze t-shirts aan en voelen de warme zon op ons hoofd branden.
De leiding nodigt ons naar binnen en we zien dat er een 40-tal kinderen in deze creche worden opgevangen. Een van de kinderen ligt op de grond. Later hoor ik dat hij gehandicapt is en niet kan lopen. Buiten de creche is met autobanden een stukje speelterrein afgezet voor de kinderen. Maar net als op de straat is er alleen maar een droge rode ondergrond met heel veel stof. De kinderen lachen en roepen naar ons. Aan de wanden hangen een paar posters en tekeningen die de kinderen hebben gemaakt. Verder zie ik een kinderbedje staan en heel veel dunne matrasjes liggen. Waar de kinderen tussen de middag een dutje op mogen doen.
Wat hebben we het dan weer goed in ons gezinshuis. Genoeg materialen en speelgoed waar kinderen mee kunnen spelen. Ruimte genoeg en het groene gras in de tuin moet nodig gemaaid worden. Toch is het altijd weer een uitdaging om ze aan het spelen te krijgen. Want veiligheid en nabijheid van de gezinshuisouders zoeken de kinderen op. Het samen iets doen staat boven het alleen iets maken. Maar door al hun ervaringen ontbreekt het vaak aan creativiteit. Durven te experimenteren met speelgoed heeft alles te maken met basisveiligheid. En als dat er niet is geweest is creativiteit ver te zoeken.
Beweging
De reis naar Zuid Afrika was mooi,leerzaam en ik heb genoten van de jongeren die meewaren. Samen bouwen,spelen en genieten van de natuur. We hebben iets mogen laten zien van onszelf en iets in beweging mogen brengen in de ander.
Dat is wat het ik in het gezinshuis ook doe. Mijzelf laten zien en iets in beweging zetten in de ander. En ik heb weer nieuwe ideeën voor de toekomst.
Wilt u alle verhalen terug lezen van de reis. Klik hier:
  |
 |
 |