Heb ik wat van je aan?

Home > Blog > Heb ik wat van je aan?

SONY DSC — Om mij heen zie ik steeds meer kinderen verbaal agressief gedrag vertonen. Je hoeft maar iets te vragen of te zeggen of ze reageren heel erg geagiteerd. Als je hen ziet en hoort praten, en je spreekt ze daar op aan ontkennen ze dat met een harde stem. Verontwaardigd dat ik hen heb durven beschuldigen. “Waarom zij altijd de schuld krijgen en de rest nooit aangesproken wordt.”

Ik merk een stuk onrust bij veel kinderen. Ze reageren op alles met een harde stem en veel verontwaardiging. Alsof ze in hun diepste van hun zijn worden gekwetst. Ze verwijzen naar anderen maar kunnen niet naar hun zelf kijken.

In onze maatschappij zie ik steeds meer kinderen, maar ook volwassenen, die dit gedrag vertonen. Ik zie het bij gezinshuiskinderen maar ook in heel veel basisscholen terugkomen. Als inval-leerkracht kom ik op veel scholen en zie ik veel kinderen voorbij komen. Vooral in de bovenbouw zitten er nog wel eens kinderen tussen die dit gedrag vertonen. En als er één schaap over de dam is volgen er meer, merk ik. In veel gevallen zijn er dan meerderen in de groep die dit gedrag vertonen.

Is het een trend? Komt het door de achtergrond van de kinderen? Onze opvoeding?

Al denkend en pratend hierover hoor ik het volgende vaak terugkomen:

Opvoeding: het mondig maken van de kinderen is te ver doorgeslagen en daardoor krijg je dit gedrag
Gezag en ontzag ontbreekt steeds meer in de samenleving. Dit slaat over op de kinderen
In de samenleving zie je het terug.
Kinderen voelen zich niet veilig en zijn heel alert.

Wat moet ik doen?

Maar als opvoeder/leerkracht zit ik er maar mee. Wat kan ik eraan doen? Hoe kan ik kinderen bereiken en ze weer de “juiste” omgangsvormen leren? Wie heeft er een mooi artikel over met oplossingen?

Wie het weet mag het zeggen. Ik hoor heel graag je reacties.

Verder te ook leuk om te lezen:

Ik ben André Bolks, trainer en onderwijsspecialist in traumasensitief onderwijs. Met een combinatie van praktijkervaring en diepgaande kennis help ik leerkrachten en scholen om gedrag beter te begrijpen en stressgevoelige leerlingen effectief te ondersteunen. Mijn missie is om onderwijsprofessionals te versterken, zodat zij met meer rust en vertrouwen het verschil kunnen maken in de klas.

Wat als we als onderwijs en opvang écht zouden samenwerken?

En terwijl ik daar stond, drong een inzicht tot me door. 💡 We werken allemaal met dezelfde kinderen, maar hoe goed kennen we eigenlijk elkaars werk? Wat een mooie groep mensen stond daar voor me. Pedagogisch medewerkers met een groot hart voor het jonge kind, van babygroepen tot BSO. Jarenlange ervaring in het verzorgen van baby’s, peuters en kleuters. En later? Dan komen diezelfde kinderen bij mij in de klas.

Hoe herstel je een beschadigde relatie? Een les van Jezus en Petrus.

Jezus zegt niets over de verloochening. Geen sneer, geen “ik zei het toch.” Maar aan land heeft Hij een vuurtje gemaakt, met vis en brood. Een vertrouwde setting. Warmte, eten, rust. Een veilige omgeving. En dan stelt Jezus de vraag. Niet: “Waarom heb je me verraden?” Maar: “Houd je van Mij?” Drie keer. Even vaak als de verloochening. Geen beschuldiging, maar een uitnodiging tot verbinding.

Traumasensitief werken en pedagogisch sensitief werken lijken op elkaar, maar zijn er verschillen?

Pedagogisch sensitief werken betekent dat je goed aanvoelt wat een kind nodig heeft en hier begripvol op reageert. Het draait om emotionele afstemming, veiligheid en positieve relaties. Traumasensitief werken gaat een stap verder en houdt rekening met de impact van trauma op gedrag. Je biedt extra voorspelbaarheid, helpt kinderen met stressregulatie en ziet moeilijk gedrag als een stressrespons in plaats van onwil.

Leerkracht zijn is elke dag opnieuw met genade kijken.

400+ leerkrachten zijn je voorgegaan.