We zijn als mensen gemaakt om in verbinding te leven. Dit begint al in de baarmoeder en zet zich voort na de geboorte. De baby wordt geboren met een autonoom zenuwstelsel (AZS) dat klaar is om zich verder te ontwikkelen buiten de veilige omgeving van de baarmoeder. Hierbij spelen twee onderdelen een cruciale rol: de parasympathicus, die zorgt voor rust, en de sympathicus, die het lichaam activeert. De ontwikkeling van het zenuwstelsel en de sociale verbindingen van de baby gaan hand in hand, ondersteund door de zorg en liefde van de ouders.

De Dorsale Vagus: Rust en Herstel

Een pasgeboren baby ervaart diepe rust wanneer het zich veilig, warm en gevoed voelt. Deze rusttoestand wordt mogelijk gemaakt door de oudste tak van de parasympathicus, de dorsale vagus. Deze tak van het zenuwstelsel zorgt ervoor dat de baby in een staat van rust en herstel blijft. Wanneer de baby zich in deze rust bevind, kan het zich optimaal ontwikkelen.

De Sympathicus: Actie en Hulpvragen

Toch kent een baby ook momenten van nood. Als er iets ontbreekt, zoals warmte, voeding of veiligheid, huilt de baby. Dit huilen is de manier waarop het communiceert dat het hulp nodig heeft, aangezien het zichzelf nog niet kan reguleren. In deze noodsituaties wordt de sympathicus actief en zet de ouders in beweging om de baby weer te helpen reguleren. Hieruit ontstaat een nauwe samenwerking tussen ouder en kind, waarin de ouder voor de baby zorgt, het troost en stimuleert.

De Ventrale Vagus: Het Ontwaken van Sociale Verbindingen

De interactie tussen ouder en baby stimuleert het jongste deel van de parasympathicus in de baby: de ventrale vagus. Dit fijnzinnige zenuwstelsel ligt klaar om zich af te stemmen op de sociale omgeving waarin de baby geboren is. Het werkt nauw samen met vier andere hersenzenuwen en maakt het mogelijk dat de baby zich sociaal ontwikkelt. De basis voor het gevoel van geborgenheid en ‘thuis zijn’ wordt op dit moment gelegd.

Dit netwerk van vijf hersenzenuwen, samen het ventrale vagus complex (VVC) genoemd, vormt de neurofysiologische basis voor sociale interacties. Hoewel het VVC bij de geboorte nog niet volledig ontwikkeld is, leert de baby geleidelijk om via gezichtsuitdrukkingen, stem, oogcontact en lichaamshouding te communiceren met de omgeving.

Hoe Ontstaat Veilige Hechting?

De ventrale vagus wordt pas volledig geactiveerd door interactie met de omgeving. In de eerste maanden ‘leent’ de baby de ontwikkelde ventrale vagus van de ouder, een proces dat we co-regulatie noemen. Langzaam leert de baby zelf zijn sociale zenuwstelsel te gebruiken, wat leidt tot de eerste glimlach, oogcontact en verschillende gezichtsuitdrukkingen. Dit proces van ontdekken en experimenteren, zoals het maken van geluiden en het leren rollen of kruipen, draagt bij aan de verdere ontwikkeling van het sociale zenuwstelsel.

De Rol van de Liefdevolle Co-Regulator

Dit leerproces kan alleen plaatsvinden als er een liefdevolle en waakzame co-regulator in de buurt is. De ouder of verzorger biedt veiligheid, grenzen en stimulatie, en begeleidt de baby door middel van aanraking, communicatie en aanwezigheid. Op deze manier kan het kind zichzelf en de wereld om zich heen ontdekken, terwijl de neurofysiologische basis voor veilige hechting wordt gelegd.

Veilige hechting ontstaat dus door de voortdurende aanwezigheid en interactie van een liefdevolle verzorger, die helpt bij het reguleren van de emoties en het zenuwstelsel van de baby. Hierdoor kan de baby zich veilig en in verbinding voelen met zijn omgeving, wat cruciaal is voor zijn verdere sociale en emotionele ontwikkeling.