Tranen, je laat ze omdat ze komen. Soms plotseling soms al lang verwacht. Maar hoe kom je bij de tranen van je gezinshuiskinderen? Zien ze je tranen van vreugde en verdriet? Hoe kijk jij naar tranen? Ook als ze niet verschijnen op hun wangen, maar mogelijk wel in hun hart?
Als medewerker vanuit het CJG mocht ik het afgelopen jaar 2 pleegkinderen begeleiden. Eind juni vorig jaar overleed hun biologische moeder. De moeder die de eerste jaren voor hen mocht zorgen. Maar helaas hen ook heeft moeten laten gaan. Beide jongens heel verschillend in hun verdriet en hoe zij hiermee omgaan. De ene blijft zijn pleegmoeder bij de voornaam noemen, de andere was er vrij snel overheen. Dat is ook mijn mama, dus ik noem haar gewoon mama.
Binnenkant/buitenkant doosje
Afgelopen week mocht ik weer een gesprek hebben. Eerst met de ene: hij liet mij zijn binnenkant/buitenkant doosje zien. Hoe hij er aan de buitenkant uitzag. Vol stoere kleuren, heel afwisselend maar vooral heel vrolijk.
Maar na enige twijfel mocht ik toch ook de binnenkant van het doosje zien. Aan de binnenkant zag het er net zo stoer en vrolijk uit. Of toch niet? Er zaten grote zwarte vlekken overal doorheen. De jongen vertelde dat die zwarte vlekken stonden voor het verdriet wat hij had meegemaakt in zijn verleden.
Verleden; 12 jaar nog maar… en dan al zoveel zwarte vlekken aan de binnenkant?
Na een half uur kwam zijn broertje erbij. Ik vroeg aan hem hoe het met hem ging. “Wel goed. Nee hij dacht niet aan zijn biologische moeder en was niet verdrietig”. Tot het moment waarop ik uitlegde wat ik met z’n broer had besproken.
Zijn broer liet het bakje zien, en liet de zwarte vlekken zien. Ik vertelde hem dat die stonden voor het verdriet om zijn biologische moeder, en dat zijn broer ondanks de blijde kanten toch ook zijn moeder miste..
Op dat moment werd het stil… Het jongere broertje deed nog even zijn best om de tranen tegen te houden.. maar nee, dat lukte niet. De tranen kwamen en ze mochten er zijn.
Hij keek nog een keer naar zijn grote broer, alsof hij bang was dat zijn broer hem stom zou vinden.
Gelukkig kon zijn broer hem helpen door te zeggen dat tranen niet raar waren, en dat huilen echt mocht. Want ja… mama is gestorven. ONZE mama waar we 9 maanden in de buik hebben gezeten.. die is er niet meer.
En daar mag je best een traan om laten!
De tranenkaart gebruik ik veel als ik in gesprek ben met kinderen of jongeren. Het helpt hen om onder woorden te brengen wat ze voelen.
Soms heb je tranen aan de binnenkant
Soms heb je tranen aan de buitenkant
Soms lacht je mond en huild je buik
Alle tranen zijn
“Ik-hou-zo-veel-van-jou- tranen”
Soms leggen kinderen een traantje (doorzichtig steentje) op de kaart wanneer ze het niet uit kunnen spreken, of als ze er even aan moeten denken. Het geeft houvast tijdens het gesprek met hun eigen ouders of gezinshuisouders. Een middel die je telkens maar weer erbij kunt pakken. Voor jongens en meiden, en het geeft je vele mogelijkheden voor een mooi gesprek.
Gastblog door gezinshuismoeder en tevens medewerker CJG
Expertise: Verlies en Rouw bij uithuisgeplaatste kinderen.
Ook een gastblog schijven? Neem gerust contact met me op.
Laat gerust een reactie achter.
 |
 |