Werken met kinderen is TOPSPORT.

‘Wil je eens met mij meekijken’: vroeg Sylvia. In haar stem klinkt vermoeidheid door.  Ze zucht hoorbaar en vertelde haar verhaal.

Het is een  gezellige, leuke jongen helaas kan hij ook ‘zomaar’  boos worden en dan loopt hij schreeuwend het lokaal uit . Zijn tafel is meestal bezaaid met papieren, potloden, liniaal en een paar boeken. 

Sylvia een leerkracht uit groep 5  voelt zich niet altijd meer veilig in haar eigen lokaal.  Ze wil graag weer ‘gewoon’ lesgeven. 

Ik leg Sylvia uit hoe het brein werkt. Dat we een belletje hebben dat heel snel afgaat. Het helpt je om direct in actie te komen als er iets aan de hand is. Maar bij hem gaat het alarm af als hij op school zit en dat is niet zo handig. Hij heeft het nu niet nodig. 

Door de uitleg en het gesprek over het brein wordt Sylvia al wat rustiger. Als ze later de training volgt over traumasensitief lesgeven leert ze om te gaan met de stress die het gedrag bij haar oproept. Ze zegt dat ze door de training met andere ogen naar kinderen kijkt. Ze heeft geleerd om haar eigen rust meer te bewaren en te kijken wat het kind triggerd. 

Een van de eerste dingen wat Sylvia heeft gedaan is hem op een andere plek  neer te zetten. Met de rug naar de muur nu heeft hij overzicht op heel de groep. Dit geeft al veel meer rust.

Na de training bedankt ze mij en zegt: Het gedrag zal niet over zijn maar we hebben allebei handvatten om verder te gaan. Mijn kijk op kinderen met een gedragsuitdaging is anders geworden waardoor ik beter met ze om kan gaan. Daar heb ik heel mijn leven wat aan. Zelf thuis merk ik de positieve verandering.

 “ONDERSCHAT DE DAG VAN DE KLEINE STAPJES NIET.”