Ik heb deze mooie film gekeken en er van genoten. Wat een verhaal van passie en doorzettingsvermogen. Van keuzes maken en ervoor gaan. En het mooie van Meneer Howard vind ik dat hij gelooft in zijn mensen. Niet kijkt wat ze presteren maar wie ze zijn. Dat hij ziet wat ze nodig hebben en ze niet laat vallen ook al kost dit veel.

Deze film zet mij weer aan het denken. Hoe zie ik de mensen/kinderen om mij heen? Een hele mooie uitspraak vind ik:

• Je gooit toch niet een heel leven weg omdat er een paar deuken inzitten?

En Meneer Smith ziet iets in het paard waar wij wat van kunnen leren! Hij zegt het volgende:

• Hij is zo verknoeid dat het moeilijk te zeggen is. Volgens mij hebben ze hem zo vaak in een kringetje laten lopen dat hij zijn ware aard vergeten is. Hij moet weer leren om paard te zijn.

Zien wij in de mensen wie ze zijn? Als ik naar onze kinderen kijk dan zie je vooral wat er mist. En dan doet het mij goed om dit te horen. “wij moeten de kinderen weer leren om kinderen te zijn”. Dat willen wij graag in ons gezinshuis maar wat is dat moeilijk! En dat geld ook voor jezelf? Wie ben je nu! En wat is je ware aard? Geloof je nog dat je er mag zijn en waardevol bent?

Charles Howard koopt een paard, Seabiscuit genaamd. Seabiscuit is een grof gebouwd, ondermaats paard met een triest klein staartje en gebogen knieën. Na twee jaar van bittere strijd tegen zijn trainers, slechte prestaties als renpaard, onbegrip en mishandeling, ontdekt Howard het verborgen talent van zijn paard, waarop hij hem toevertrouwt aan twee mannen. Één van de twee mannen is Red Pollard een mislukte jockey die sinds het bankroet van zijn familie als gevolg van de crisisjaren in een paardenstal woont. De andere man is Tom Smith , een temmer van prairiepaarden, voormalig pionier en vol oude wijsheden over de mystiek van het paard.